چاقوی زنجان دیگر سر بز تکمچی را نمی بُرد!

حیاط نمایشگاه شلوغ نیست، اما در هر لحظه تعداد زیادی از زنان و مردان با دست های خالی از کنار هم عبور می کنند؛ سرما در حال هجوم است و همه را فراری می دهد.

- از پشت غرفه های حیاط نشین صدای خواننده ای آذری زبان می آید و دیگر سو بوی آش.

نزدیکِ غرفه مردم تنگ هم ایستاده اند و کاسه به دست آش می خورند.

داخل سالن اما این طور نیست.

هیاهو بیشتر است، انگار همه آمده اند، از همه جای ایران.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرنگار ایسنا، مردی با کلاهِ ترکمنی رد می شود، دیگری با لباس بختیاری.

سالن از غرفه ها پُر و بعضاً درون شان خالی است.

غرفه برخی از شهرها، مثل شهرهای شمالی، رنگ و لعاب مخصوص به خود را دارد؛ از گیاهان مختلف برای دکور استفاده شده یا یک دیوار را با پیچک پوشانده اند اما بیشتر شهرها غرفه ها را با سوغات و صنایع دستی شان تزیین کرده اند.

قزوینی ها از محصولات چرم، شیرینی ها و بلور و شیشه، زنجانی ها از چاقو و سنگ های زینتی، آذری ها از قالیچه ها و گلیم، مازنی ها از عروسک، چوب و وسایل پارچه ای و گیلانی ها از حصیر و کنف استفاده کرده اند.

غرفه های زیبا و پُرزرق وبرق کم نیست اما تفاوت در میزان توجه و رسیدگی بینِ شهرها را کاملاً می شود احساس کرد.