چند سکانس از لحظه شهادت سردار دلها/خاطره دانشجوی عراقی از آن لحظه

با گذشت 3 سال از روز شهادت سردار دلها، اما داغ این جنایت همچنان روی دل های ما قرار دارد و ممکن نیست لحظه شنیدن خبر شهادت حاج قاسم را فراموش کنیم.

- خبرگزاری مهر ؛ گروه استان ها: کیک یزدی ها را یکی یکی در بشقاب ها چیدم و آماده پذیرایی از میهمان ها شدم.

با رفت وآمدها در مسجد باز و بسته می شد و باد از همین فرصت کوتاه استفاده می کرد تا خودش را بیندازد داخل و سوز سرمایش را به ما برساند.

زن ها کم کم داشتند لباس تن بچه های شان می کردند که بروند.

دعای ندبه تمام شده بود و فقط مانده بود دعای فرجی که معمولاً سرپا می خواندند.

نمی دانم چه شده بود انگار نمی خواستند از جای شان بلند شوند.

مداح شروع کرد و بقیه هم به پیروی از او: الهی عظم البلاء و برح الخفاء….

کم کم صدای گریه هم بلند شد! مگر چه شده؟ چرا تا الآن دعای فرج را با گریه نمی خواندند؟ مات و مبهوت به اطرافم نگاه می کردم.

با خواهرم راه افتادیم سمت خانه.

چند قدم که از مسجد دور شدیم ایستادم و در چشم هایش زل زدم: فاطمه! چی شده؟ چرا گریه می کنی؟ چتون شده شماها؟ همان طور که سرش پایین بود و اشک هایش را پاک می کرد، گفت: مگر نشنیده ای چه خبر شده؟ اندکی جا خوردم اما نمی دانستم چه خبری در انتظارم است؛ با اندکی تأمل پرسیدم که چه شده که پاسخ غم را بر روی قلبم تلنبار کرد؛ گویی کوهی از عذاب وارد جسم و جانم شد.