سرایداری که رازدار معرکه شد/ قصه ی دیدار شیرین و غیرمنتظره حاج چاسب با «سید علی خامنه ای»!

 گلوی پیرمرد، دریا بود و آیه ی پیروزی در صدایش موج می زد: سلامٌ علیکم و رحمه الله و برکاته؛ بسم الله الرحمن الرحیم، إذا جاء نصر الله و الفتح و رأیت الناس یدخلون فی دین الله افواجا، فسبح بحمد ربک و استغفره، انه کان توابا مبارز، مبارز است.

حتی اگر هزار سال هم از جنگ گذشته باشد رگه هایی از غیرت و حماسه در وجودش می درخشد و جانِ او را از بقیه ی جان ها نشان دار می کند.

مبارز صبح ها بیدار می شود.

صورت می شوید.

نماز می خواند.

صبحانه می خورد.

و دنبال اسلحه اش می گردد، سلاحی در برابر شر.

مبارز، باطل را اگر به قد شیطان هم رسیده باشد گردن می زند.

مبارز، یعنی نور؛ نوری که در ظلم رسوخ می کند و هیمنه ی آن را چونان موریانه ای که عهدنامه ی سست بزرگان مکه را جوید، نیست می سازد.

مبارز، حاج چاسب است، حاج چاسب کروشاوی، پیرمرد هفتاد و شش ساله ای که چون باطل را هم آغوشِ با حق دید، کلید سرایداری دبیرستان را در دست دو زن و یازده فرزندش گذاشت و آن ها را به خدا سپرد و به میدان زد اما نمی دانست که روزها بعد، خانه ی کنج مدرسه، آن پناهگاهِ موقتِ فراموش از یادِ روزگار، میعادگاه دیدار با کسی می شود که او تا به آن حال ندیده بود، سید علی خامنه ای! متولد 1325 گوشی را روی بلندگو گذاشتم: حاج آقا، چند ساله بودید که به جنگ رفتید؟ صدای پیرمرد واضح و رسا بود و مطمئن، گویی که د�