خواجه نظام الملک؛ نماد سیاست در ایران، 900 سال قبل از چرچیل

ترویج عقاید خود را در زمره وظایف حکومت برنمی شمرد و مدام از عمران و آبادی نان دادن و آبادانی و نیکوکاری می گوید.

یادمان باشد واعظ و ناصح نیست.

-     ابراهیم علیه السلام را ایزد تعالی می ستاید از جهت نان دادن و مهمان دوستی و حاتم طایی را از جهت سخاوت و تن او را خدای بر آتش دوزخ حرام گردانید و تا جهان باشد از جوان مردی او گویند و انگشتری یی که امیرالمؤمنین علی – رضی الله عنه- در نماز به سایل داد و گرسنه ای چند را سیر کرد ایزد تعالی در قرآن یاد کرد وبستود و تا قیامت  از جوان مردی او خواهند گفت.

هیچ کاری به از جوان مردی و نیکوکاری و نان پاره نیست و نان دادن، سرِ همه جوان مردی هاست.

   در عین این که سُنی شافعی بوده و بدین مذهب، سخت دل بستگی داشته از مولا علی نیز چنان که اشاره شد یاد می کند؛ هم او که درفصل چهارم بخشی را به نیکوکاری عُمَر بن خطاب اختصاص داده است.

  نسخه ای که در دست دارم به کوشش دکتر جعفر شعار از مجموعه سخن پارسی به دبیری دکتر احمد سمیعی گیلانی است.

خدا رحمت کناد دکتر شعار را که احتمالا برای آن که در سال 1364 دچار مشکل نشود توضیح داده: نباید فراموش کنیم مطالبی از قبیل گفت و گو درباره دادگری انوشیروان، دین داری محمود غزنوی و شرح آداب مجلس نشاط و اُنس، دیدگاه های خود خواجه نظام الملک است و از نوع کج اندیشی و انحراف از حق و آگاه�