برای پرچم که فقط یک واژه نیست/ ما برگیم، پای همین درخت می ریزیم

پشت درختی که برگ هایش یکی در میان زرد و سبز است و بازمانده تابستان و نوبر پاییز، میل پرچم بلندی خودنمایی می کند.

پلاک شهدا، گوشه قفسه های یادمان آویزان شده.

- گروه جامعه خبرگزاری فارس - نعیمه جاویدی: هوا رو به سردی گذاشته است.

راه مقصد را سنگفرش به سنگفرش زیر نور نقره ای-طلایی نزدیک طلوع فتح می کنم تا برسم به جمعی که باید همراهشان بروم.

توی ذهنم اما کلمات رژه می روند.

کلمه ردیف می کنم پشت سر هم.

پ مثل پرچم، پلاک.

با خانواده شهیدی گفتگو گرفته ام و توی ذهنم دنبال تیتر می گردم تا ادا شود حق هجران و وصل مادری که پلاک فرزند شهیدش را قبول نکرد اما پیراهنش را چرا! دنبال تیتر هستم برای داستان پیراهنی که چهارده سال بعد از آخرین دیدار مادر و فرزندی، پلاک شد و برگشت.

  ردی عاشقانه روی انگشتان مادر راه می روم و قصه زندگی شهید رضا مشعوف و چشم براهی مادرش معصومه راستگو را مرور کنم که پسرش سال 1362 به شهادت رسید اما پیکرش سال 1376؛ 14 سال بعد برگشت و در قطعه 50 بهشت زهرا(س) آرام گرفت.

داستان زندگی اش به فصل سرما رسیده است.

مادر برای رضا، خودش میل و کاموا به دست گرفته و یک بلوز بافتی بافته، راویت جالبی شده: این یکی پیراهن، بافتنش کلی وقت بیشتر برد و رد نخ، حسابی روی انگشتانم افتاد.