در برابر آینه های حرمت، هزار تکه می شوم

چه خوب گفته اند که حرم شمس الشموس، روشنی چراغ خانه ما ایرانیان است چرا که هر کجا خورشید باشد، نیازی به چراغ نیست و دل های ما روشن است به او که پناهگاه همه درماندگان است.

- خبرگزاری فارس شیراز، نرجس علیرضایی: صدایت آن نغمه آسمانی است که دمی مرا از زمین رها می کند و قلبم سرشار از عشقی وصف نشده می شود.

اگرچه که راه زمین برایم بسته است ولی می دانم که می شود امروز از دریچه دل به آسمان عروج کرد، باید پرنده شوم و پرواز کنم و سقف آسمان را بشکافم؛ دیدن صحن و دست به دعا برداشتن زائرانت، امان برایم نمی گذارم به ناگاه دلم پر می گیرد و به پرواز در می آید، چشمم را می بندم و خودم را در بین سیل انبوه آدم ها با همه مرام و گویش ها، با همه تفاوت های فکری ولی نقطه عطف مشترک می بینم.

آنجا فقط کبوتران حق پرواز دارند و دل های عاشق؛ و دل من پرنده ای است خسته از بیهوده بال و پر زدن در قفس.

به ذهنم می رسد که بگویم ای همیشه میزبان، مرا بپذیر، و روحم در سرایت آرام می شود.

با پای کم رمق و دل شکسته ام دیگر تاب سکوت ندارم، در صحن به دنبال گوشه ای دنج می گردم.

جایی که بشود چشم پر اشکم را بدوزم به آستانت و گره زدن دل به ضریحت راحت باشد.

به خودم می گویم نه، دل گره زدن را  برای آخر، برای آن زمانی که می خواهی از پنجره فولاد جدا شوی، بگذار! یادم نمی آید چند بار به پابوست آمد