سه بی دقتی رییسی در اشاره های تاریخی نطق سازمان ملل

محمد علی رجایی به عنوان نخست وزیر در شورای امنیت سخنرانی کرد نه به عنوان رییس جمهوری در مجمع عمومی سازمان ملل و پای شکنجه دیده خود را در کنفرانس خبری روی میز گذاشت نه حین نطق.

-   عصر ایران؛ مهرداد خدیر- از زمانی که رییس جمهور وقت ایران محمد علی رجایی پای خود را که آثار شکنجه رژیم تحت حمایت آمریکا در آن نمایان بود روی این تریبون گذاشت چهل سال می گذرد.

او مدتی پس از آن سخنرانی به دست گروهک تروریستی مورد حمایت آمریکا به شهادت رسید.

  در این جملات که آقای ابراهیم رییسی رییس جمهوری اسلامی ایران در نطق اخیر خود در مجمع عمومی سازمان ملل بر زبان آورده سه بی دقتی به لحاظ اشارات تاریخی به چشم می خورد و از این رو جا دارد به نویسنده یا نویسندگان متن و مشاوران خود تذکر دهند بیشتر مراقب جزییات باشند.

چنانچه نوشته خودشان باشد نیز می توان به حساب جوانی ایشان در سال 1359 گذاشت چون درآن زمان تنها 21 سال داشته است و بیشتر درگیر امور قضایی بوده تا سیاسی.

 1.

محمد علی رجایی در مهر 1359 و در آغازین روزهای تجاوز عراق به ایران در مقام نخست وزیر به نیویورک رفت و نه به عنوان رییس جمهوری.

او هرگز به عنوان رییس جمهوری به نیویورک نرفته است.

در آن زمان ابوالحسن بنی صدر رییس جمهوری ایران بود که چون عهده دار فرماندهی کل قوا بود به این سفر نرفت.