با نازکشان زائران حرم اباعبدالله/ خادمانی که خاک پای زائران را توتیای چشم می کنند

یک روزهایی هست که غوغای غم بر دل آوار می شود و آدم با زیر و زبر کردن دنیا دنبال مرهم می گردد، آن وقت هایی که فقط دلت حرم و بغض می خواهد یا صدای سایش کفش ها بر سینه جاده ، - خبرگزاری فارس-همدان؛ سولماز عنایتی: یک روزهایی هست که غوغای غم بر دل آوار می شود و آدم با زیر و زبر کردن دنیا دنبال مرهم می گردد، آن وقت هایی که فقط دلت حرم و بغض می خواهد یا صدای سایش کفش ها بر سینه جاده ، ولی دست نمی دهد و غم تا بیخ دل جا باز می کند، بعد از یک جایی که فکرش را نمی کنی آبی بر آتش شعله ور دلت می پاشند و پیغام خدمت به همان پاهای بی قرار جاده عشق و زوار حرم الهام می شود.

نم نم می شوی خادم، از همان هایی که غبار سر و صورت عاشقان کوی حسین را می زدایند و تاول ضماد می زنند، از همان هایی که با عشق و مشایعت استکان کمرباریک، چای لب دوز و لب سوز پیشکش می کنند؛ از همان هایی که گرد کفشِ جاده دیده را پاک و سرمه چشم می کنند.

وقتی خادم شدی دیگر دلت رضا نمی دهد نوکری در آستان آقا را با چیزی عوض کنی؛ حتی پا روی دل و همهمه بیابان ترک برداشته می گذاری و قامت خدمت می بندی درست مثل بچه های ایستگاه های صلواتی همدان.

زائرسرایی که در دل غم بیرون آمد یک یا حسین و به برکت نام یک شهید، یعنی حاج حسین همدانی یکی از بزرگترین مراکز خدمات دهی به زائران حسینی در همدان جان گرفت، راستش قصه