کلاغ و عقاب

گشت غمناک دل وجان عقاب دید کش دور به انجام رسید باید از هستی دل برگیرد خواست تا چاره ناچار کند صبح گاهی ز پی چاره کار گله کآهنگ چرا داشت به دشت و آن شبان بیم زده، دل نگران کبک در دامن خاری آویخت آهو استاد ونگه کرد و رمید لیک صیاد سر دیگر داشت چاره مرگ نه کاری است حقیر صید هر روزه به چنگ آمد زود     آشیان داشت در آن دامن دشت سنگ ها از کف طفلان خورده سال ها زیسته افزون ز شمار بر سر شاخ ورا دید عقاب     گفت: کای دیده زما بس بیداد مشکلی دارم اگر بگشایی گفت: ما بنده درگاه توایم بنده آماده، بگو فرمان چیست دل چو در خدمت تو شاد کنم   این همه گفت ولی با دل خویش کاین ستمکار قوی پنجه کنون لیک ناگه چو غضبناک شود دوستی را چو نباشد بنیاد در دل خویش چو این رای گزید     زار و افسرده چنین گفت عقاب راست است این که مرا تیز پر است من گذشتم به شتاب از در و دشت گر چه از عمر دل سیری نیست من و این شهپر و این شوکت و جاه تو بدین قامت و بال ناساز پدرم از پدر خویش شنید با دو صد حیله به هنگام شکار پدرم نیز به تو دست نیافت لیک هنگام دم بازپسین از سر حسرت با من فرمود عمر من نیز به یغما رفته است چیست این سرمایه عمر دراز     زاغ گفت ار تو درین تدبیری عمرتان گر که پذیرد کم وکاست ز آسمان هیچ نیایید فرود پدر من که پس از سیصد واند بارها گفت که بر چرخ اثیر بادها کز زبر خاک وزند �