اسارت مقدسی که طعم آزادی اش همچنان شیرین است

لحظه ای که اتوبوس ها آمدند جلوی در اردوگاه ایستادند و نیروهای صلیب سرخ اسامی ما را ثبت کردند، آن لحظه که پا در رکاب اتوبوس گذاشتیم برای هیچ کدام از من و دوستانم باورپذیر نبود، - خبرگزاری فارس سروستان، نرجس علیرضایی: به بهانه سالروز ورود آزادگان سرافراز به کشور، پای صحبت ها و خاطرات فرهنگی بزرگواری از دیار سروستان نشستم، کسی که بهترین روزهای جوانی خود را در اسارت سپری کرد و در جبهه ها جنگید و بعد از رهایی، باز از پا ننشست و جنگیدن در جبهه فرهنگ و تعلیم و تربیت به فرزندان این آب و خاک را پیشه خود کرد.

حبیب اله مومنی سروستانی که این روزها، هرچند روزهای بازنشستگی خود را می گذراند و پس از سالها تدریس در رشته عربی، دینی و قرآن، حرفهای زیادی از دوران تدریس و بودن در کنار دانش آموزان دارد، اما از او خواستم که برایم از روزهای جبهه و جنگ بگوید.

مومنی با اشاره به اینکه دو مرتبه راهی جبهه شده بود، شروع به روایت خاطرات جبهه کرد و گفت: اولین دفعه که به جبهه رفتم سال 61 بود که به جبهه های مهران و دهلران اعزام شده بودم و آن زمان  حدود 16 ساله بودم و دوم دبیرستان درس می خواندم، همچنین سال 65 که دانشجوی سال دوم تربیت معلم شهید مطهری بودم به همراه جمعی از دوستان در عملیات کربلای 4 شرکت کردم که منجر به اسارتم به مدت دقیقا 44 ماه و یک روز شد که در 5 ش�