اسارت دانشجویان دانشکده اقتصاد/ماجرای مادری که اشک اسیران را درآورد

«اتوبوس در قصر شیرین به کندی حرکت می کرد.

پیرزن با قد خمیده به بدنه اتوبوس می زد و ما را متوجه خودش می کرد.

کاغذی را به دست بچه ها می داد.

بعد چشم های کم سویش را تنگ می کرد و به چشم های ما خیره می شد تا ببیند این اسم را می شناسیم یا نه! اما همه بچه ها از چشمان .

- گروه زندگی؛ عطیه اکبری: امروز میان همه خاطره ها، در سالگردآزادی اسرا چشمان منتظر آن پیرزن نحیف در قصرشیرین مقابل چشمانش است، با آن پشت خمیده و قامت استخوانی و برگه ای مچاله در دست که نام گمشده اش را روی آن نوشته بود؛ پیرزن تنهایی که هنوز هم رضا امیرسرداری نمی داند در آن روز گرم چطور خودش را به نقطه صفر مرزی رسانده بود.

 وقتی قرار است دفتر اسارت را ورق بزند و از روز آزادی بگوید از این پیرزن شروع می کند.

اینکه چرا میان این همه خاطره و روایت دست گذاشته روی چشمان این پیرزن؟ پاسخش حکایتی است.

حکایت هزاران نگاه منتظر مادران شهدای مفقودالاثر، حکایت رادیوهای به کمر بسته، بشقاب های خالی سر سفره، لباس های اتو شده .

حکایت مادرانی که هنوز هم منتظرند نشانی از گمشده شان بیابند.

امیررضا سرداری ؛ آزاده دفاع مقدس امیررضا سرداری ؛ آزاده دفاع مقدس قبل از اینکه از خودش بگوید خاطره آن پیرزن را یک بار دیگر مرور می کند؛ اتوبوس در قصر شیرین در میان جمعیتی که به استقبال اسرا آمده بودند یا به د