عاشقانی که جوانی شان را به بیرق زینب(س) دخیل بستند

آنجا که می نویسم شما بخوانید دشت نینوای عمه سادات؛ درست همین نزدیکی ها در همسایگی آرامش در هم تنیده شب و روزمان؛ یک عده آدم نوشتنی جوانی شان را به بیرق خانم زینب(س) دخیل بسته و با فریاد مقاومت گوش کوچه های حلب را پر کردند.

- خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: شنیدید می گویند آدم ها مثل کتاب هستند؛ باید از روی بعضی ها مشق عشق نوشت، بعضی ها هم چند بار خواند اما برخی دیگر را نخوانده کنار گذاشت.

با آدم های نخواندنی کار ندارم، فقط می خواهم مشق عشق بنویسم از روی نوشتنی ترین آدم های امروز.

امروز که می نویسم شما بخوانید دهه نود؛ یعنی حوالی نگاه و نفسمان، درست دیوار به دیوار این روزها، پشت همین دیوارهای آجری و درز و دورز سیمانی یک عده آدم نوشتنی سرمشق دادند، سرمشق مقاومت که تا آخر عمر تمرین و هر بار با چشم آب افتاده و بغض فروخورده دفتر سفید را سیاه کنیم.

یک عده آدم نوشتنی با لباس رزم و رقص تیربار جاودانه شدند و به فتوای دل مقاومت را بخش بخش کردند بعد به رسم آیینه گی حرف به حرفش را با خون فواره شده حک کرده و آنجا به جا گذاشتند.

آنجا که می نویسم شما بخوانید دشت نینوای عمه سادات؛ درست همین نزدیکی ها در همسایگی آرامش در هم تنیده شب و روزمان؛ یک عده آدم نوشتنی جوانی شان را به بیرق خانم زینب(س) دخیل بسته و با فریاد مقاومت گوش کوچه های حلب را