رفیق تراپی

سالها قبل در شهری کار می کردم که از شهر زادگاهم فاصله داشت و هیچ قوم و خویشی در آن نداشتم.

تقریبا بیشتر همکارانم وضعیت من را داشتند.

برای اینکه در روزهای کوتاه پاییز و زمستان که هیچ وسیله سرگرمی نداشتیم حوصله امان سر نرود و تمدد اعصابی بکنیم.

قرار گذاشتیم هفته ای یکبار به صرف عصرانه در منزل یک نفر دور هم جمع شویم.

این برنامه عصرانه یک قانون داشت و آن این بود که یک عصرانه بسیار ساده با یک نوع میوه و چای.

و هر کسی از این قانون پیروی نمی کرد جریمه میشد.

جریمه اش این بود که دو نوبت پشت سرهم از حضور در مهمانی محروم می شد.

دور همی ها عالی بود.

می گفتیم و می خندیدیم.

آنقدر بهمان خوش می گذشت.

که گذشت زمان را احساس نمی کردیم.

تا اینکه روزی رسید که قانون شکسته شد در خانه یکی از همکاران کنار سینی چای یک ظرف بزرگ شیرینی تر خود نمایی کرد.

البته میزبان گفت که دیشب مهمان داشته و آنها برایش آورده اند.

و خودش تهیه نکرده است.

اماطعم شیرینی تر بدجوری زیر دندانمان رفت خصوصا اینکه در ظرف زیبا و مخصوصی چیده شده بود.

دور همی بعدی که شد شیرینی بیشتری در یک ظرف زیباتر همراه یک ظرف آجیل در خانه همکار دیگر سرو شد.

قانونی را که خودمان وضع کرده بودیم را شکستیم.