پرده دوم: عمرو بن ضبیعه تمیمی؛ سوارکارِ سپاه عمر بن سعد اما دل باخته ی حسین بن علی!

عمر بن سعد با قبایی زربافت و چشمانی هیز، بر بلندای ورودی دارالإماره ایستاده بود و با آغوشی باز به سپاهیانش خوش آمد میگفت، اما خوش آمد به چه؟ به کجا؟ آیا این موج عظیمِ کوفه نباید برای دریا شدن به حسین می پیوست؟ مگر یک جان چقدر می تواند شیرین باشد که بیم .

- خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: کوفه محاصره شد.

ابن زیاد کوچه به کوچه و دیوار به دیوار را گزمه و مأمور کاشته بود.

کافی بود یک نفر بگوید حسین تا بریزند روی سرش و شقه شقه اش کنند! صورتم را با شال کمرم پوشاندم و به میان بازار رفتم.

آسمان، ذلت می بارید.

دست های مردم در سبدهای خرما و معامله و پارچه و ادویه سرگرم بود اما عطر خون حسین را می داد.

عطر دعوت نامه هایی که زیرش را مُهر زدند و امروز از ترس جان، زیرش زده بودند و انکار می کردند که حسین را همان ها فراخوانده اند! خون مسلم و هانی و سرهای به دارشان هم نور علی نور شد و کورسو جرأتی که در وجود مردان کوفه بود را خاموش کرد.

اما چشمان مسلم بیقرار بود، زیر دارش ایستادم، گزمه ها برای ممانعت از جلو آمدنم سینه ستبر کردند و شمشیر ها علم شد، اما شال را که از صورتم گشودم تعظیمی کردند و عقب کشیدند؛ چشمان مسلم از روی دار هم به راه بود، به راهی که وعده ی آمدن حسین را می داد و او تا آخرین لحظات عمرش از عمر بن سعد می خواست که به پیکی، پسر عم اش را از آمدن با�