چرا در گذشته مردم حتی از فرزندانشان میگذشتند اما امروز از نان و روغن نمی گذرند؟

یک سخنران در مجلسی از ملت ایران گلایه کرده که این مردم زمانی تمام داشته های شان را ایثار می کردند و حتی از فرزندان شان هم می گذشتند، اما حالا از نان و روغن هم نمی گذرند .

پاسخ های زیادی در جواب چنین گفته هایی (که کم هم نیستند) به ذهن می رسد اما به عنوان یک اهل رسانه به بازخوانی خاطراتم در بخش ترجمه رسانه ها می پردازم: روزگاری در رسانه های همین سامان از داستان ثروتمندان برزیلی می نوشتیم که در دل شهر سائوپائولو شهری مخصوص خودشان ساخته بودند.

شهری با دیوارهای بلند و پست های نگهبانی که کسی از طبقه فرودست را به آن راهی نبود و اهالی آن شهر انگارنه انگار در شهری با بیشترین تعداد گرسنگان زندگی می کردند و شیوه زندگی شان برای اکثریت مردم شهر به افسانه می مانست و البته بعدترها هم اخباری درخصوص قتل شماری از همین ثروتمندان که ثروت و دارایی های شان را در شبکه های اجتماعی به رخ می کشیدند هم ترجمه کردیم.

روزگاری دیگر اخباری از میلیاردرهای هندی ترجمه می کردیم که هزینه زندگی روزانه شان می توانست هزار فرد گرسنه خیابان خواب را برای یک شبانه روز زنده نگاه دارد و ارزش اتومبیل های شان از کلیت زندگی صد خانواده بیشتر بود.

و روزگاری دیگر از ثروتمندان آفریقای جنوبی می نوشتیم که مسابقه تملک قایق ها و هلی کوپترهای شخصی و به رخ کشیدنشان در فضای مجازی