«محمد صلواتی» تا قبل از شهادتش پناهگاه مردم بود

همدان، وحید سیفی؛ پیرمرد جلوی در حیاط می نشست و نگاهش به در دوخته می شد، اشک گوشه چشمانش جا خوش می کرد و نام فرزندش ورد زبانش بود، آن هم همیشه، در فراق نور چشمانش شب را به روز می دوخت و روز را به شب، به امید روزی که هجران به سر آید اما هجران به سر نیامد که هیچ تقریبا سوی چشمانش را هم از دست داد، با این حال می گفت منتظر محمدم هستم، امیدوارم روزی چشمم به روی ماهش روشن شود، 25 ساله بود که رفت و دیگر ندیدمش .

روزهایی که یوسف پیامبر پخش می شد پای آن می نشست و به یاد فرزندش اشک می ریخت، می گفت چیزی که این داستان را شیرین کرده، وصال یعقوب و یوسف است اما می ترسم من بمیرم و یوسفم را نبینم و سرانجام تقدیر هم اینگونه شد.

پدر شهید محمد موبر آسمانی شد و به سوی فرزند شهیدش رفت، شهیدی که فرزند وطن بود از خطه نهاوند، او فروردین 1370 در منطقه قصرشیرین برای مقابله با منافقان با تعدادی از رزمندگان مانند شهید حاج محمد طالبیان وارد خاک عراق شد و پس از درگیری سنگین جاویدالاثر شد و به آرزوی دیرینه اش رسید، یعنی شهادت.

این شهید عزیز که به عنوان شهید نمونه سال شهرستان معرفی شد، به ادب معروف بود و فروتنی، ولایتمداری و جوانمردی، در طول 25 سال زندگی خود قدم در صراط مستقیم نهاد و تا پایان عمر فقط خدا را مد نظر قرار داد و سرانجام مزد این شیوه زیست را در این دنیا گ