قالیبافی برای بافندگان نان ندارد

برخی از زنان روستای امیران در بخش زواره از توابع شهرستان اردستان برای گذران زندگی خود به قالیبافی می پردازند، اما به گفته آنها افزایش هزینه ها و عدم فروش مناسب محصولات تولیدی سبب نارضایتی آن ها شده است.

- به سراغ یکی از بافندگان روستا می رویم و با او گفت وگو می کنیم.

خانم عربشاهی حدوداً 50 سال سن دارد و از بافندگان باتجربه و ماهر کارگاه قالیبافی در روستای امیران است.

وی با اشاره به دشوار بودن شغل قالیبافی و دستمزد پایین آن به ایسنا گفت: هر روز صبح تا شب در حال قالیبافی هستیم.

با این حال تنها می توانیم بعد از هفت یا هشت ماه یک قالی سه در چهار تحویل بدهیم که دستمزد آن برای هر نفر بسیار ناچیز است.

عربشاهی بزرگ ترین مشکل خود را در زمینه قالیبافی دستمزد پایین آن دانست و افزود: کار سنگین و اصلی را ما انجام می دهیم، ولی پول فروش فرش به جیب افراد دیگری می رود و به طور کلی حمایتی از بافندگان نمی شود.

این بافنده در پاسخ به این سؤال که آیا قالیبافی صرفه اقتصادی دارد یا خیر؟ اظهار کرد: بافندگان این روستا دارای یک کارفرمای مشخص هستند.

اگر می توانستیم خودمان مستقیماً بفروشیم درآمدش خوب بود، ولی حالا آن مقدار که تلاش می کنیم دستمزد نمی گیریم.