شاعری که دنیا را با چشم نمی بیند

موسی عصمتی، شاعر اهل مشهد، نابیناست و همین باعث شده درکی که از جهان اطرافش دارد متفاوت تر و شاید عمیق تر از بقیه باشد.

با او درباره زندگی و نگاهش به آن به گفت و گو نشسته ایم.

- خبرگزاری مهر ؛ گروه مجله – جواد شیخ الاسلامی: موسی عصمتی را شاعران مشهد به خوبی می شناسند.

شاعر عصا به دست و محجوبی که از آغازین دقایق شروع جلسات شعر وارد محل برگزاری شب شعر یا انجمن های هفتگی می شد، یک گوشه می نشست، خوب می شنید، خوب حرف می زد و خوب نقد می کرد.

اما موسی عصمتی یک ویژگی دارد که او را از دیگر شاعران هم عصرمان متمایز می کند و آن هم این است که او نابینا است و همین شعرش را هم متمایز کرده است، چرا که شعر او در کنار رنگ و تصویر از بو، صدا و لامسه نیز بهره برده است.

به همین دلیل شاید ترکیب نابینایی و شاعری ترکیب جالب و ویژه ای باشد.

شاعر برای نوشتن نیاز به دیدن دارد، اما این دیدن می تواند هم از دریچه چشم باشد، هم از دریچه دل.

موسی عصمتی سال هاست که با دلش می بیند و می نویسد.

اولین مجموعه شعر او بی چشمداشت توسط شهرستان ادب منتشر شده است و مورد توجه قرار گرفته است.

موسی عصمتی امروز با همسر و دو دختر بینای خودش در مشهد زندگی می کند و به دانش آموزان نابینا ادبیات فارسی درس می دهد.