معمای پسماندسوزی های سازمان یافته

تهران داشت خفه می شد، روی سرش انگار پتویی سیاه کشیده بودند و زیر این پتو آتشی می سوزاندند که دودش پف می شد توی چشم هایش و موذیانه کش می آمد سمت ریه ها.

- حسن آباد هم داشت خفه می شد، مثل کهریزک، مثل فشافویه، مثل شهرری، مثل قرچک و اسلامشهر، مثل تک تک شهرهای استان تهران که بوی دود می دادند و نفس شان بالا نمی آمد.

هوا وارونه شده بود، تهران هفته ها بود که به خودش باران ندیده بود، این شهر شده بود مثل لوله بخاری پاک کن های کارتونی، یک پایتخت با سر و صورت سیاه که دَمش آلودگی بود و بازدمش آلودگی.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه جام جم در ادامه نوشت: شبی که ما از تهران بیرون زدیم و پایتخت و میلیون ها نفر را زیر آن پتوی آلوده تنها گذاشتیم و به سمت حسن آباد فشافویه راندیم، آسمان مسیر هم تیره بود، یک آسمان خاکستری با افقی نه چندان شفاف.

آلودگی انگار با ما داشت سفر می کرد، از عوارضی و پلیس راه می گذشت، شهرآفتاب را پشت سر می گذاشت، به آرادکوه نزدیک می شد و از فرودگاه امام عبور می کرد و از زیرگذری که سواره ها را از اتوبان تهران-قم جدا می کرد، می پیچید سمت شهرحسن آباد و پا به پای ما در بلوار امام خمینی می راند و مثل ما ترمز می کرد مقابل ساختمان بخشداری.