پرشکسته پریدن هنر ماست...

من می گویم نمرده هم می شود به بهشت رفت بهشتی که در همین نزدیکی هاست و در آن یک صد فرشته زندگی می کنند اما با این تفاوت که زندگی شان متفاوت است، - اینجا مرکز رمضان است جایی که انگار شعارشان این است پرشکسته پریدن هنر ماست .

مرکز رمضان کاشمر مکانی که در آن 100 نفر از معلولان ذهنی نگهداری می شوند، به دلیل کرونا به سختی می شود وارد این مکان که در آن فقط زنان و دختران نگهداری می شوند، شد.

پس از هماهنگی های به عمل آمده مجوز ورود می گیرم همه را برای ورزش به محوطه حیاط آورده بودند به محض ورودم یکی از این افراد جلو می آید یک قدم به عقب می کشم با خنده دست بر سینه می گذارد و خوش آمد می گوید.

وقتی سلام می کنم و اسمش را می پرسم سرش را بالا می گیرد و با لبخندی به لب می گوید من فرشته خانم هستم، مربیان مرکز در میانشان بودند نمی دانم چرا همه پرستاران و مربیان را با اسم مامان صدا می کردند.

صدای آهنگ ملایمی به گوش می رسید هر کدام در کناری نشسته بودند یکی با خودش خلوت کرده و دیگری آواز می خواند یکی هم داشت صحن حیاط را جارو می کرد.

برای مصاحبه با دو تن از مربیان وارد قسمت اداری شدم دیوارهای راهرو پر بود از تابلو فرش، نقاشی و یک تابلوی بزرگ پولک دوزی که روی آن نوشته شده بود پرشکسته پریدن هنر ماست باورم نمی شد وقتی گفتند تمامی این تابلوها کار دست همین معلول�