ماجرای تندیس هایی که برای همیشه بی صاحب ماند

«کاوه جان، ای همه صفا، مهربانی و عشق، چقدر راحت، آرام و بی صدا چشم هایت را بستی و بدون خداحافظی، ترکمان کردی؟!» این جملات بخشی از یادداشت عباس یاری ـ منتقد سینما و از بنیانگذاران مجله های «فیلم» و «فیلم امروز» ـ است که در دومین سال درگذشت غم برادرش کاوه یاری، - کاوه جان، ای همه صفا، مهربانی و عشق، چقدر راحت، آرام و بی صدا چشم هایت را بستی و بدون خداحافظی، ترکمان کردی؟! این جملات بخشی از یادداشت عباس یاری ـ منتقد سینما و از بنیانگذاران مجله های فیلم و فیلم امروز ـ است که در دومین سال درگذشت غم برادرش کاوه یاری، هنرمند نقاشی که به خلق آثار چقاشی شهرت داشت، نوشته است.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، عباس یاری به مناسبت دومین سالگرد درگذشت برادرش که به خلق آثار چقاشی شهرت داشت و بر اثر ابتلاء به کرونا درگذشت، سوگ نامه ای نوشت که در زیر می خوانید: با دل ما چه کردی.

؟ دهم آذر دو سال پیش، ساعت حدود یازده صبح خانم درخشنده، مدیر هنردوستِ گالریِ میکا در کیش، با من تماس می گیرد: آقای یاری، بخشی از تندیس های باقیمانده از نمایشگاه برادرتان را با هواپیما به تهران ارسال کرده ام اما هرچه به تلفن شان زنگ می زنم، جواب نمی دهند.

من در آن لحظه، فقط آرام و بی صدا اشک می ریزم و نمی توانم چیزی بگویم؛ زانوهایم خم شده و تلفن در دستانم می لرزد.