باید و نبایدهای مرمت و بهسازی بافت تاریخی و فرسوده

مرمت، احیا، حفظ و نگهداری بناهای میراثی، خصوصا بناهای ثبت شده میراثی، همواره یکی دغدغه های مهم مسئولان و علاقه مندان به این بخش، بوده است؛ موضوعی که همچنان در فراز و نشیب های نبود و کمبود اعتبار و دیگر بهانه های وارد و ناوارد، - بالا و پایین می شود.

از گذشته تاکنون، بناهای میراثی و تاریخی، بیشترین لطمه را از ناحیه حفظ و نگهداری متحمل شده است، اگر به سال های نه چندان دور بازگردیم، آسیب وارد شده به بنای ارگ کریمخانی یا پس از آن مشکلاتی که برای بازار و حمام و حتی مسجد وکیل حادث شد و .

ریشه در یک زمین دارد و آن هم زمین نبود اعتبار مناسب و ردیف اعتباری مشخص و پایدار از یک سو و البته ناتوانی برخی مدیران و مسئولان در تحقق اعتبارات مصوب است؛ زمینی که حالا بعد از سال های سال، آنقدر سفت شده که نفوذ در آن حتی برای مسئولان دلسوز و کارآمد و با پشتکار هم، سخت شده است.

این مشکل در حالیست که شهرهایی نظیر شیراز و استان هایی نظیر فارس که به واسطه تعدد آثار و ابنیه تاریخی در گستره ادوار مختلف، به واسطه جذب گردشگر در بخش های مختلف مذهبی، تاریخی و طبیعی، قادر به اداره بخش مهمی از مسائل خود خواهد بود، اگر درآمدهای حاصله، مستقیما به جیب استان واریز شده و مدیریت آن در اختیار دستگاه های تصمیم ساز و مدیریتی استانی بود.