شعری برای ورود امام به نجف در 17 ربیع نیم قرن پیش/ مخالفان امام به من گفتند: خمینیست!

آن روزها کسی در هوای صله گرفتن، برای حاج آقا روح الله خمینی شعر نمی گفت.

با تمام وجود مبارزان و مجاهدان عالم ایشان را می ستودند.

ایشان یک نابغه و اعجوبه کم نظیر، نه فقط در جهان اسلام بلکه در عالم بشریت بود.

کسی که مدح چنین عالم مجاهدی را می کرد، بعضا از جانب بدخواهان حتی تمسخر و توهین هم می شد.

این جملات یکی از شاگردان و علاقه مندان حضرت امام خمینی است که در سال های حضور ایشان در نجف بر پای درس و کلام حضرتش می نشست.

حضور امام خمینی در جامعه انقلابی و خصوصا حوزه علمیه نجف در کشور عراق، حادثه ای بود بس مسرت بخش و امیدآفرین، که از مجموعه اشعار و سروده های مربوط به ورود و در مدح امام خمینی، می توان آن را آشکارا دریافت.

استقبال و رویکردی مثبت به امام که عموما در نسل جوان و انقلابی جهان عرب، تا هم اکنون باقی مانده است.

ورود امام در عراق با استقبال پرشور و حرارت طلاب جوان و انقلابی حوزه علمیه نجف قرارگرفت، و درست یک ماه پس از ورود امام به نجف در 24 مهر، کرسی تدریس ایشان نیز در 24 آبان 1344برقرار شد.

هرچند حضور امام در نجف و سختی ها و مرارت های متعدد دوران هجرت و تبعید در عراق و تمسخر و توهین و استهزا و تهمت های گوناگون به ایشان و شاگردان ارادتمند، خود کتابی غمبار و بس عظیم است.