حافظ؛ زیبایی و دیگر هیچ...

وقتی مجالی برای موسیقی، رقص و نقاشی نباشد شاعر همه را در شعر متجلی می کند.

به جای این که بحث کنیم یا دست کم در این بحث توقف کنیم که مراد حافظ از «می» شراب واقعی است یا نه یا حافظ باور داشته یا نه سراغ یکایک واژگان شعر او برویم تا ببینیم موسیقی است.

- به راستی کیست این مرد عجیب که با این همه، حتی در خانه قشری ترین مردم این دیار نیز کتابش را با قرآن و مثنوی در یک طاقچه می نهند، به طهارت دست به سویش نمی برند و چون به دست گرفتند، همچون کتاب آسمانی می بوسند و به پشیبانی می گذارند، سروش غیبش می دانند و سرنوشت اعمال و افعال خود را تمام بدو می سپارند؟ کیست این مرد کافر که چنین به حرمت در صف اولیاء الهی اش می نشانند؟ امروز- بیستم مهر- به عنوان روز حافظ نام گرفته است و آنچه نقل شد از مقدمه مشهور و پُر سر و صدای احمد شاملو بر تصحیحی است که خود انجام داده بود و اگر هم این مقدمه را نمی نوشت و تنها سراغ تصحیح دیوان حافظ می رفت صدای ادیبان کلاسیک درمی آمد چه رسد به این که حافظ را چنین معرفی کند که صدای فقیهان را هم درآورد.

نقل این عبارات در صدر نوشته اما به این معنی نیست که نویسنده این سطور هم چنین نگاهی به حافظ دارد.

چرا که شعر شاملو را دوست دارم نه تمام داوری او درباره حافظ و فردوسی را.