پذیرش قطعنامه 598؛ تلخِ شیرین

از شجاعت های امام بود که به رغم تأیید مخالفت های قبلی با قبول آتش بس به تصمیم سیاسیون و کارشناسان احترام گذاشت.

اهمیت قبول قطعنامه را هنگامی می توان دریافت که تصور کنیم اگر نمی پذیرفت رهبر بعدی با چه کار دشواری رو به رو بود.

- اگر قبول می کرد در همان آغاز کار مخالف شیوه های امام تصور می شد و اگر قبول نمی کرد کشور بیش از آن فرسوده می شد.

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- امروز سی و سومین سالگرد پذیرش قطعنامه 598 شورای امنیت سازمان ملل و پایان جنگ 8 ساله ایران و عراق است.

جنگی که آغازگر آن به گواه اسناد و شواهد بسیار و غیر قابل انکار - که در کتاب تازه سید عطاءالله مهاجرانی (نقد تحریف مدرن امام خمینی) به آنها به قصد رفع اتهام تحریک از جانب رهبر فقید انقلاب اشاره شده- صدام حسین بوده و خوی تجاوزگری او و رزیم بعث عراق را در حمله به کویت هم دیدیم.

با این حال کم نیستند کسانی که معتقدند زودتر از 27 تیر 1367 هم می توانست خاتمه یابد اما به دلایل گوناگون ادامه یافت و درست در نقطه ای تمام شد که بیم حمله شیمیایی و فاجعه انسانی سایه انداخته و انگیزه مشارکت در جنگ و حضور در خاک عراق فروکاسته بود و با این حال تصور نمی شد امام خمینی که بر شعار جنگ جنگ تا پیروزی مُهر تأیید زده و تصریح کرده بود قرآن بالاتر از این را گفته: جنگ جنگ تا رفع فتنه در جهان و اگر این جنگ، بیس�