هورالعظیم غمی به وسعت خوزستان

یک فعال محیط زیست با انتقاد از مدیریت سازه ای آب طی 30 سال گذشته و انتقال آب از سرشاخه های کارون به دیگر نقاط کشور، وضعیت کنونی هورالعظیم را ناشی از توسعه غیربومی و سازه محور دانست.

- ؛ فرزاد علیزاده فعال محیط زیست نوشت: توسعه پایدار در بخش مدیریت منابع آبی موضوعی است که از دیرباز مورد توجه ایرانیان بوده است.

کاوش های انجام گرفته در شوش، کاشان، جیرفت و… گواهی می دهد که کشاورزی در این سرزمین قدمتی 10 هزارساله داشته است و سرزمین های غرب زاگرس مهمترین خاستگاه کشاورزی، مدیریت منابع آبی و تمدن اثرگذار در جهان بوده است.

ایرانی ها راهکارهای متنوعی را برای غلبه بر جغرافیای خشک سرزمین خود به کار می گرفتند.

از سازه های آبی برای برداشت خردمندانه آب از رودها، ایجاد قنات ها که کیلومترها آب را بدون ذره ای هدر رفت به مقصد می رساندند تا جمع آوری آب باران و سدسازی همه گواهی بر این ادعا هستند.

با این میزان از تجربه و دانش ایرانی ها متوجه شدند سدها باعث تخریب اکوسیستم در پایین دست و هدر رفت ذخیره ی آب از راه تبخیر می شوند و در نهایت رسوب ناشی از جریان آب، پس از چند سال سد را ناکارآمد می کند.

به همین دلایل این شیوه را برای کنترل و ذخیره آب کنار گذاشتند.