به من می گویند «آقای ویلچر»

«لحظه ای که ویلچر را به پیرمرد دادم برق خوشحالی را در چشمان کم رمقش دیدم.

همین لبخند و خوشحالی باعث شد این راه را ادامه دهم و الان سال هاست در نقاط مختلف کشور با کمک مردم، - لحظه ای که ویلچر را به پیرمرد دادم برق خوشحالی را در چشمان کم رمقش دیدم.

همین لبخند و خوشحالی باعث شد این راه را ادامه دهم و الان سال هاست در نقاط مختلف کشور با کمک مردم، ویلچر به دست افراد معلول می رسانم و خوشحالم.

به من آقای ویلچر می گویند و این یعنی وظیفه ام نسبت به قبل سنگین تر شده.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه ایران نوشت: همه چیز از آسایشگاه کهریزک شروع شد.

انگار قرار بود مسیر زندگی اش آنجا عوض شود و در مسیر بهبود وضعیت زنان و مردان سالخورده ای قدم بردارد که دنیای شان همان چاردیواری آسایشگاه است: دانشجو بودم و دوست داشتم جای خالی فرزندان آنها را حتی برای یک لحظه هم که شده پر کنم.

به پیرمردی برخوردم که تنها خواسته اش ویلچر بود.

می گفت اگر ویلچر مناسب داشته باشم می توانم بروم حیاط و دلم باز شود.

شماره پسرش را داد تماس بگیرم.

جواب نداد و آخر سر تلفن را قطع کرد.

همان جا تصمیم گرفتم هر طور شده برایش ویلچر تهیه کنم.

اولین پست در صفحه اینستاگرامم درخواست برای خرید ویلچر بود.