استمداد افسر بعثی از حضرت اباعبدالله(ع) هنگام فرار از خرمشهر!

در همان حالی که می کوشیدم خود را از مهلکه نجات دهم و فرار کنم، خاطره ای دردناک از ذهنم گذشت؛ خاطره ای از یک پیرزن اهوازی که به هنگام ورودمان به خرمشهر، - پوزخندی زدم و گفتم: فکرش را نکن.

به زودی اولین نفری خواهی بود که به آنجا می روی! لحظات به سختی سپری می شد؛ لحظات تسلیم شدن در برابر مرگ.

سرهای جدا از بدن، خبر از امر مهمی می دادند.

جسد سرهنگ ستاد قیس عبدالواحد العبیدی، معاون فرمانده تیپ 601، متلاشی شده بود.

منظره وحشتناکی بود و حکایت از مرگی زبونانه داشت.

زمین خرمشهر، در آن شب دوشنبه، در زیر قدم های ما آرامش نداشت.

دوستم سرهنگ عبدالحسین ثامر در گوشم گفت: خوش به حال فراریان و نجات یافتگان! با خنده گفتم: فکر نمی کنم بتوانیم نجات پیدا کنیم .

هر چند در ابتدای عملیات، نیروهای ما مقاومت شدیدی نشان دادند، اما حملات وارده از جانب غربی، نیروهای مقاومت کننده را از بقیه نیرو ها جدا ساخت و عده ای نیز تسلیم شدند.

سرهنگ احمد زیدان التکریتی، فرمانده عملیات، از صحنه نبرد گریخت و وارد یکی از میادین مین شد.

سرتیپ ستاد ضیاء توفیق مخفیانه از صحنه عملیات گریخت؛ اما در یکی از قایق ها، او را مجروح یافتند.

هواپیماهای عراقی به بمباران نقاط تجمع ایرانی ها در عمق مواضعشان و در منطقه بندر پرداختند؛ اما در همین حال، توپخانه های ما، گلوله باران مواضع خودی