منصور اوجی خود شیراز بود

اوجی شبیه شعرش بود، اوجی خود شیراز بود، و خوشا او که چون گلی شکفت و چون گلی رفت.

با هفت هزارسالگان  سر به سر شد و در ابدیت جاری شد.

- .

بعد از مرگ شاعر زیباتر می شود.

این شاعر رباعی سرا در پی درگذشت منصور اوجی در یادداشتی با عنوان در شدنِ شاعر اردیبهشت و صبح منصور اوجی که در اختیار ایسنا قرار داده، نوشته است: .

ای تو، ای کلمه، ای کتاب می گذاریم تان و می گذریم همچنانی که زندگانی را.

و همیشه می گفت با همان لحن راسخ صمیمی از صبح و از اردیبهشت و گنجشک هایی که در باغ آرام روز بال می زدند.

می گفت از رد زمان و کوزه گری پیر که جام های جان را یکی یکی بر زمین می زند و آدمی فقط می نگرد پُر از سوال اما لال.

می گفت: وَ برف پیری می برد ما را به غربت سرد خاک، و بعد از این برف، پرندگانی می آیند تا در آفتاب بخوانند.

گل زیباست، و زیباتر از آن مرگ، آری مرگ هر روز در چهره صبح گل می پاشد با عطر نرگس و محبوبه و مریم و شب بو .

فصل دیگری ست بعد از مرگ، خاک و خاک و خاک.

تا چه سرکشد بعد از ما؟ می گفت آدمی خاک می شود، می شود سبز و می دمد از خاک، و تو آن روز می شوی یک گل سرخ، و من شاید خوشه انگوری باشم بر تاکی رویان.

آن گاه ما را به نیکی یاد آرید ما رفتگانیم.

من خسته ام ای درخت، کی می روم به خاک؟ کی سبز می شوم از خواب؟ کی تکرار می رسد از راه؟ کی در بهار گل می دهم کی؟ کجا؟