بهاریه های شاعران در نوروز 1400/ بهار می رسد اما بهار من! تو کجایی؟

بهاریه های شاعران همزمان با نوروز 1400 منتشر می شود که هریک از آنها جلوه ای از نوروز را منعکس کرده اند.

- بخوان نام مرا، تا پر گشایم بباران بر سرم بارانی از گل که خیس لاله گردم، خیس شب بو بخوان پرواز را با من، بهارا! بخوان پرواز را با من، پرستو! بهارا! با نگاهم همسفر باش که خواب شاپرک ها را ببینم نیایش های باران را بفهمم خدا را در شقایق ها ببینم چه غافل بودم از روییدن گل! خدا را می توان در بوی گل دید خدا نزدیک نزدیک است، این جاست خدا را می توان با عشق بویید بهارا! در دلم کفر خزان است مسلمان شکفتن کن دلم را به قرآن دل سبز تو در این هوای بهاری شدم دوباره هوایی بهار می رسد اما بهار من! تو کجایی؟ چه برکتی، چه نویدی، چه سبزه ای و چه عیدی؟ به سال نو چه امیدی؟ اگر دوباره نیایی مقلّبانه به قلبم، هوای تازه بنوشان محوّلانه به حالم اشاره کن به دعایی مقدر است به فالم مدبّرانه بتابی خوش است لیل و نهارم اگر نظر بنمایی اگر قرار چنین شد، تو را بهار نبیند چنین نکو ز چه رویی؟ چنین خجسته چرایی؟ اگر چه حُسن فروشان به جلوه آمده باشند تو آبروی جهانی، تو روی ماه خدایی دل از امیر سواران گرفته است بشارت از آسمان خراسان شنیده است ندایی خودت مگر که به زهرا توسلی کنی امشب نمی رسد گل نرگس! دعای ما .