تنگی نفس به روایت تبریز/ خاطرات کرونا با سرفه اضافه

آخرین سال قرن، دست در دست کرونا به روزهای زمستان رسید، به روزهای تنهایی، روزهای سرما، روزهای سرفه.

این روزها، همین روزهای جولان تنهایی انسانها، روزهای صورت های ماسک زده و عطر الکل، روزهای زمستانی تبریز، باغ شهر سال های نه چندان دور ایران، بدون ابر، بدون باد، بدون آسمان و بدون نفس طی می شود.

این روزها شکوه روزگاران تبریز مه آلود جای خود را به تبریز دود آلود داده و ساکنان تبریز، نفس تنگی زمستان سال های اخیر را دوباره و چندباره تجربه می کنند؛ این بار با ماسکی که به برکت کرونا بر صورت پیر و جوان نشسته و البته دردی از آلودگی را هم دوا نمی کند.

روزگاری که محمد سعید اردوبادی واژه چند معنایی مه آلود را در کنار نام تبریز برای کتابش انتخاب می کرد، شاید به ذهنش هم نمی رسید سالیان بعد، همین دومانلی تبریز به شهری خاکستری رنگ تبدیل شود، شهری که این روزها، با رنگ آسمان بیگانه شده و فقط دود می بیند و دود.

شهرمان این روزها زیر خروارها منو اکسید و دی اکسید و دیگر اکسید های با رنگ و بی رنگ، به سختی نفس نفس می زند و تلاش دارد تن خود را از زیر بار این تلخ کامی رها کند.

قصه آلودگی هوا برای کشور ما و دیگر کشورهای در حال توسعه، داستان تازه ای نیست.