میر جلال الدین کزازی؛ فردوسی بی ردا و دستار!

دکتر کزازی با واژه هایی که می سازد و با پارسی گویی و پارسی نویسی ناب خود به زایایی و پویایی زبان کمک شایانی می کند.

از این رو گزاف نیست اگر او را فردوسی بی ردا و دستار بخوانیم.

- عصر ایران؛ مهرداد خدیر- چهارمین بخش از سلسله نوشتارهای پراکنده جرعه ای از اقیانوس فرهنگ و ادبیات ایران را به دکتر میر جلال الدین کزازی نویسنده و سخن سنج و پارسی گوی ایرانی اختصاص می دهم که همت خود را صرف پارسی گویی کرده است.

این مناسبت جا دارد ولو یک روز از زادروز او گذشته باشد چرا که متولد 27 دی 1327 در کرمانشاه است.

او نه تنها از به کار گیری واژه های فرنگی در گفتار و نوشتار می پرهیزد که همین حساسیت را در قبال دیگر کلمات وارد شده به زبان پارسی به خرج می دهد و آوازه او بیش از نویسندگی و ترجمه و شعر به همین سبب است.

من البته خود کلمات عربی رایج در زبان فارسی را فارسی یا فارسی شده می دانم مثل داماد و عروسی که اگرچه در خانواده ای دیگر زاده و بالیده اند ولی وقتی وارد خانواده ما می شوند اگرچه نامی دیگر دارند اما عضوی از خانواده ما به شمارند.

ضمن این که اصرار بر پارسی سره نویسی چه بسا سبب شود مخاطب به شکل وفرم بیشتر توجه کند تا محتوا و از سوی دیگر نتوانیم معنی را به تمامی منتقل کنیم یا از این ظرفیت محروم می شویم و به ویژه در کار رسانه ای چه بسا به اصل ارتباط و انتقال پ