در جست و جوی «روحانی معیار» و «معیار روحانیت»

بیست و پنجم آبان ماه ، مصادف با سالگرد رحلت «علامه محمدتقی جعفری» است؛ روحانی خودساخته و دانشمند برجسته‌ای که به رغم تواضع و شهرت‌گریزی‌اش، چون ستاره‌ای درخشان در آسمان فضیلت و دانش ماندگار شد.

این نوشتار کوتاه نه در پی بازگویی سجایای نفسانی آن مرد خدا است، و نه در صدد یادآوری گستره علم او.

آنچه اکنون مورد توجه است، تنها اشاره به یکی از ویژگی‌های آن شخصیت فرزانه است؛ ویژگی کمیابی که امروز بیش از همیشه نیازمند آن هستیم.

برای اثرگذاری در جامعه، و جذب و هدایت دل‌ها، «دانش» و «اخلاق» پیش‌نیازهای انکار ناپذیرند.

جاهلی که خود نمی‌داند چه باید بکند، چگونه می‌تواند راهنمای دیگران باشد؟! همچنین است عالم بی‌بهره از اخلاق که نه تنها سودی برای جامعه ندارد که زیانش برای عوام این امّت، بیش از زیان یزید برای لشکر حسین‌بن علی علیه ‌السلام است.

این قضاوت امام حسن عسکری علیه‌السلام است که فرمود: « هُمْ أَضَرُّ عَلَی ضُعَفَاءِ شِیعَتِنَا مِنْ جَیْشِ یَزِیدَ عَلَیْهِ اللَّعْنَهُ عَلَی الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ علیه السلام وَ أَصْحَابِهِ.

».

عالم باید در دسترس مردم باشد علم و تهذیب نفس البته لازم است، اما فایده و تأثیر عالم مهذب آنگاه کامل و تمام می‌شود که در دسترس مردم بوده، و م�