روایتی درباره حسین منزوی

علیرضا حنیفی با بیان خاطراتی از هم نشینی با حسین منزوی می گوید: از این که در عین حال که قدر شعرش را می دانستند اما به خودش بها نمی دادند، خیلی ناراضی بود و همیشه گوشه و کنارِ صحبت هایش این را می گفت.

- علیرضا حنیفی با بیان خاطراتی از هم نشینی با حسین منزوی می گوید: از این که در عین حال که قدر شعرش را می دانستند اما به خودش بها نمی دادند، خیلی ناراضی بود و همیشه گوشه و کنارِ صحبت هایش این را می گفت.

یکم مهرماه امسال هفتادوچهارمین زادروز حسین منزوی، شاعر و غزل سرای معاصر است.

به این مناسبت علیرضا حنیفی (شاعر و دندانپزشک) در گفت وگویی با ایسنا، از چگونگی آشنایی خود با حسین منزوی و هم نشینی با او در محفل های شعری روایت می کند؛ او از آن چه منزوی از آن ناراضی بود، مناعت طبع این شاعر و آخرین دیدارهایش با او می گوید.

منزوی آدمی عاطفی و خاکی بود حنیفی درباره نحوه آشنایی خود با حسین منزوی بیان می کند: آشنایی مان از آن جا بود که یکی، دو تا از دوستان در فرهنگسرای اندیشه حدود سال 74 با او آشنا شدند.

بعد از آن بچه ها با او قرار می گذاشتند و او به منزل ما آمد و به همین شکل شد که دفعات زیادی به مدت طولانی به منزل ما می آمد.

او زمان طولانی ای را در اختیار می گذاشت، با این که امروزه شاعری در حد حسین منزوی را بیشتر از پنج دقیقه نمی توان دید؛ ولی او آن زمان