روضه ی شهید کربلا به میزبانی شهید حلب

همه آن هایی که برای روضه ارباب آمده اند سراغ شما را می گیرند، نشود که سرباز حسین، هیئت عشاق الحسین را دست خالی از درِ خانه اش بازگرداند؛ صدای روضه ی جوانان بالا گرفته، - ای زنده ، ای جاویدان، ببین که کمیل و مقداد و میثم ات و همه مایی که آخرین جملاتت را شنیده ایم شهادت می دهیم که مسوولیم و متعهد در برابر سری که به جرم دفاع از تقدس حرم، تیررس حرمله های داعشی شد؛ براستی که تاریخ تکرار می شود تا هل من ناصرا ینصرنای حسین، لبیک هایش را از گوشه به گوشه جهان گلچین کند.

و تو ای شهید کربلای زمانه ی ما، تویی که به قول سید شهیدان اهل قلم، در سال شصت و یکم هجری، هنوز در ذخایر تقدیر نهفته بوده ای و اکنون، در این دوران جاهلیت ثانی و عصر توبه ی بشریت پای به سیاره ی زمین نهاده ای، خوش باش که خونین در میانه ی بزم عاشوراییان درخشیدی و فراتر از محدودیت های بشری توانستی خود را به قافله ی سالار شهید برسانی و سَر بازی کنی.

اما اینک ای شهید، برخیز و رستاخیز مولایت حسین را بنگر که چگونه جوانان هیئت عشاقش را حوالی 1381 سال پس از واقعه اینگونه به درِ خانه ی یارانش کشانده تا حتی پس از شهادت نیز میزبان روضه ی ارباب باشی.

ای شهید، ما را دریاب، که روزها برای رسیدن اربعین به تپش افتاده اما گویی عذاب کرونا حائلی است تا ما را از چشم ضریح شش گوشه بیندازد ولی ما آمد�