از کرونا نترسیدیم و به کمک سیل زده ها آمدیم

کار جهادی مرد میدان می خواهد.

محمد مهدی عینی همیشه پای کار اهالی محروم ترین شهرستان ایران بوده و هست، اما این بار صدایش بغض دارد.

از روستایی هایی می گوید که انگار نان شان به شاخ آهو بسته شده.

- گروه اجتماعی خبرگزاری فارس - معصومه اصغری: روز ششم اسفند بود.

از حوالی ظهر باران دم اسبی بارید و بارید.

مردم نورآباد لرستان به انبوه ابرهای سیاه خیره بودند.

چشم شان از باران ترسیده بود.

حق داشتند.

چند ماه اول سال را به بوی سنگین گل و لای خو کرده بودند.

حالا همین بو به نفس های ترس خورده شان می خورد و دلهره سیل دوباره را به جانشان می انداخت.

شب باران شلاقی و سیل آسا بارید.

تصویر رودخانه گل آلود وسط شهر دلفان انگار روی دور تند افتاده بود.

زور آب به دیواره و حائل ها چربید، بالا زد و در یک چشم به هم زدن موج موج آب بود که ناخوانده به خانه ها راه پیدا کرد و دوباره شد هر آنچه که نباید می شد.

هنوز آثار سیل فروردین از چهره شهر پاک نشده بود.

دوباره همان تصویرها غم و غصه مکرر شد و بغض به صدای اهالی انداخت.

دیوار خانه ها شکم دادند و جلو آمدند.

گچ روی شان با ترکچه های دنباله دار ور آمدند، روی آب سیاه گل آلودی که تا نیمی از دیوار اتاق ها بالا آمده بود افتادند و همان جا شناور ماندند.