مردی که آخرین نفس متن بود!

یک پژوهشگر عبدالعظیم قریب گرکانی را آخرین نفس متن در سرزمین سعدی و حافظ و خاقانی شروانی خوانده و می گوید: «متن، بعد از او خواهد مرد.

متن، تنها شغل او بود.

- یک پژوهشگر عبدالعظیم قریب گرکانی را آخرین نفس متن در سرزمین سعدی و حافظ و خاقانی شروانی خوانده و می گوید: متن، بعد از او خواهد مرد.

متن، تنها شغل او بود.

او برای متن زاده شد و برای متن زندگی کرد.

او خودش متن بود.

متن تاریخ زندگی ما با تمام فراز و فرودش.

دانشگاه تهران بعد از او هم متن را از یاد برد و هم او را.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، محمد حسینی باغسنگانی، نویسنده و پژوهشگر درباره عبدالعظیم قریب گرکانی در فصل دوم مجموعه چراغداران فکر و فرهنگ ایران با عنوان استخوان شکسته متن ص 90 - 95 نوشته است: اوایل دهه چهل خورشیدی است.

پیرمردی هر روز رأس ساعتی مشخص از دروازه بزرگ دانشگاه تهران، سلانه سلانه وارد می شود.

پیرمردی عصا به دست و گوژپشت، با قدی خمیده، به چهره اش که نگاه می کنی فکر می کنی، پیرمرد راه گم کرده و سر از دانشکده ادبیات فارسی درآورده است.

دلت می سوزد.

اما نه، از پله ها بالا می رود.

آهسته آهسته، طوری راه می رود که اگر خوب به حرکاتش نگاه کنی هول برت می دارد که الان است پیرمرد از همان بالا قل بخورد و کل پله ها را با استخوان های نحیفش طی کند و به پایین بیفتد.