آتیلا پسیانی؛ کاش مرگ هم یک بازی بود

انگار با دو آتیلا رو به روبودیم که نه زندگی و معیشت و واقعیت را فدای ایده آل های خود می کرد و نه آرمان ها و گوهر ناب هنری در تئاتر را به فراموشی می سپرد.

- .

     عصر ایران؛ سروش بامداد- هر چند در یادِ رفتگان هنر و ادب در سال کهنه در عمل نوبت رعایت شد -مگر مورد احمد رضا احمدی- با  این حال غرض این نبود که به تناسب ترتیب ماه ها ترتیب عددی داشته باشند و به این خاطر اگر در ایستگاه هفتم به خاطر مهرجویی به آتیلا پسیانی پرداخته نشد اینجا از او یاد می کنیم که بی تردید در زمره رفتگانِ نام دار سال کهنه به شمار است و محمد رضا هنرمند - کارگردان سینما-  درباره او در مجله تجربه نوشـت:    اوس جعفر زیر تیغ من مُرد.

این بار واقعی تر از واقعی.

دیگر دوست صمیمی و قاتل ناغافلی او را به سمت مرگ هُل نداد.

دیگر قرار نیست تقاصش را از کسی پس بگیرند.

دیگر کسی به زندان نمی رود و قرار بر قصاص هم نیست.

دیگر هیچ خانواده ای هم متلاشی نمی شود.

افسوس که هیچ مداد پاک کن داری نیست تا صحنه را جور دیگری بنویسیم.

این است فرق زندگی و بازی.

در روز فیلم برداری این من بودم که کات دادم و رفتم به سمت اوس جعفر که هنوز روی زمین افتاده بود.

گفتم: خسته نباشی آتیلا! عالی بود.

برخاست و به اتاق گریم رفت.