حال و هوای نوروز 1364 برای اسرای ایرانی چطور بود؟

حالا که فکرش را می کنم، می بینم توی آن چند سال این قدر زجر کشیدیم، آن قدر درد و غصه توی دلمان ریخته بود که اگر می شمردیم شان دل عالم و آدم به حالمان می سوخت، - حالا که فکرش را می کنم، می بینم توی آن چند سال این قدر زجر کشیدیم، آن قدر درد و غصه توی دلمان ریخته بود که اگر می شمردیم شان دل عالم و آدم به حالمان می سوخت، ولی آن نوشته ما را از خودمان جدا کرد؛ غصه دار مردم بودیم؛ غصه دار آن هایی که توی خانه هاشان کنار بقیه پای سفره هفت سین قرآن می خواندند.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، محمود شرافتی از آزادگان دوران دفاع مقدس از روزهای عید نوروز در اسارت در خاطره ای روایت می کند: نوروز سال 64 با همه سال ها فرق می کرد.

تحویل سال هفت ونیم هشت صبح بود.

شب سال تحویل همه یک حالی بودیم.

هر سال دعا می کردیم که سال بعد را با امید و روحیه کنار هم بگذرانیم، ولی آن شب همه به این امید خوابیدیم که سال بعد پیش خانواده هایمان، مهمان هم باشیم.

آخرین سالی باشد که در این قفس اسیریم.

حدود 6 صبح بود، هرکس یک گوشه برای خودش خلوت کرده بود، یکی قرآن می خواند، یکی دعای عهد، یکی ندبه.

سکوت عجیبی بود آن سال.

نیم ساعت مانده به تحویل سال، برنامه را شروع کردیم.

یکی از قاری ها قرآن خواند، همه جمع شدیم دور هم، ولی هر کس در حال خودش بود.