چرا هوش مصنوعی در «غار افلاطون» زندانی است؟

داده ها، در هسته خود، تفسیری از جهان ما و بخش های مختلف آن هستند.

آن ها صرفا یک ارائه گزینشی از مشاهدات، اندازه گیری ها و اطلاعات در مورد پدیده های مختلف هستند.

- از آنجایی که خود داده ها نامحدود هستند، فرآیند انتخاب داده محدود و در نتیجه ذاتاً سلیقه ای و شخصی می شود.

اولین بار افلاطون بود که این ایده را مطرح کرد.

او در تمثیل معروف غار ، زندانیانی را ترسیم کرد که داخل غاری به زنجیر بسته شده اند و رویشان به یک دیوار است در حالیکه آتشی نیز پشت سرشان شعله ور است.

زندانیان فقط می توانستند هر چیزی را از طریق سایه هایی که در مقابلشان روی دیوار می افتاد درک کنند؛ آن ها خود چیز ها را نمی دیدند و هر چیزی را که از روبه روی آتش رد میشد فقط از طریق سایه اش روی دیوار می شناختند.

به نظر می رسد این تمثیل همچنان در دوران ما کاربرد دارد و می تواند محدودیت های درک و فهم ما را توضیح بدهد.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازفرادید، در یک زمینه امروزی، می توانیم محدودیت های مدل های هوش مصنوعی را مشابه محدودیت های زندانیان افلاطون تجسم کنیم.

هوش مصنوعی با خود جهان و چیز های موجود در آن ارتباطی ندارد بلکه فقط به داده هایی که ما به آن می دهیم نگاه می کند.

سعی می کند این سایه ها را معنا کند و همزمان احتمالات، ارتباطات، الگو ها یا روند ها را ارزیابی می کند تا بهترین پیش بینی های موج�