امروز با سعدی: حیف است از آن دهن که تو داری جواب تلخ

آن سرو ناز بین که چه خوش می رود به راه وآن چشم آهوانه که چون می کند نگاه تو سرو دیده ای که کمر بست بر میان یا ماه چارده که به سر برنهد کلاه گل با وجود او چو گیاه است پیش گل مه پیش روی او چو ستاره ست پیش ماه سلطان صفت همی رود و صد هزار دل با او چنان که در پی سلطان رود سپاه گویند از او حذر کن و راه گریز گیر گویم کجا روم که ندانم گریزگاه اول نظر که چاه زنخدان بدیدمش گویی در اوفتاد دل از دست من به چاه دل خود دریغ نیست که از دست من برفت جان عزیز بر کف دست است گو بخواه ای هر دو دیده پای که بر خاک می نهی آخر نه بر دو دیده من به که خاک راه حیف است از آن دهن که تو داری جواب تلخ وآن سینه سفید که دارد دل سیاه بیچارگان بر آتش مهرت بسوختند آه از تو سنگدل که چه نامهربانی آه شهری به گفت و گوی تو در تنگنای شوق شب روز می کنند و تو در خواب صبحگاه گفتم بنالم از تو به یاران و دوستان باشد که دست ظلم بداری ز بی گناه بازم حفاظ دامن همت گرفت و گفت از دوست جز به دوست مبر سعدیا پناه