دختر هنرمند در کف خیابان

«مبینا» هنوز هم چوب های جنگلی را برای خشک کردن از روی زمین خیس، جمع می کند.

چوب ها که خشک شد از میان شان سالم ها را بر می دارد تا در صورت نیاز برخی را دلرکاری کند.

- مبینا هنوز هم چوب های جنگلی را برای خشک کردن از روی زمین خیس، جمع می کند.

چوب ها که خشک شد از میان شان سالم ها را بر می دارد تا در صورت نیاز برخی را دلرکاری کند.

بعد بوی تند رنگ های شاد را در هوای جلوی صورتش، پخش می کند و برای بساط دستفروشی اش؛ دیوارکوب، جا کلیدی یا اشیای دیگری را رنگ می کند.

دستفروشی و بساط کردن کنار خیابان از نظر مبینا ملکی ، جذاب است، رنگ آمیزی دیوار های شهر و آموزش نقاشی به کودکان، او را سر ذوق می آورد و سرانجام یک روز احتمالا ونی برای خود می خرد، روی آن رنگ می پاشد و به دنبال باقی رویاهایش می رود.

پدر را در 9 سالگی بر اثر سکته قلبی از دست داده و این سال ها، جمله های امیدبخش مادرش را در پس زمینه کاری دارد که به مذاق خیلی ها، خوش نمی آید.

از کودکی شب های امتحان را به یاد دارد که قبل از خواندن سرفصل های امتحانی، چیزی در او نهیب می زد؛ اول باید نقاشی می کشید و بعد سراغ درس هایش می رفت.

21 ساله، دانشجوی ترم آخر رشته نقاشی و اهل متل قو است و در نوشهر به دانشگاه می رود.