گمنام شصت ویک هنوز هم بی نشان است

با قاب عکسی در میدان فرودگاه همدان به استقبال اسرا می رفت تا جلیلش را ببیند و اکنون مزاری نیست تا عصر پنج شنبه دبه ای آب و ظرف خرمایی ببرد و دلتنگی هایش را با شهیدش در میان بگذارد، - گروه زندگی ـ آزاده لرستانی: گاهی اوقات نوه ها گذشته ها را نمی بینند، اما به خوبی روایتگر بی تابی ها، انتظارها و غم های پدربزرگ و مادربزرگشان هستند، روایت امروز ما درباره کسی است که بعد از هشت سال جنگ تحمیلی به دنیا آمده و در همان دوران کودکی و نوجوانی اش به خوبی معنی انتظار را از جدپدری اش یاد گرفته است، با ما همراه باشید تا روایتگر یک انتظار نافرجام از زبان نوه خانواده به نام احسان باشیم که حالا خودش پدر یک دختر است: عمویم جلیل ته تغاری خانواده است، از همان عشق و محبت بی بدیل مادربزرگ به ته تغاری که حسابی صدای بقیه سه پسر و 2 دختر خانواده را درآورده بود، این ها را خواستم همین اول بگویم تا بروم سر اصل موضوع؛ شهید جاویدالاثر جلیل شادمانی وقتی بهار می رسد و برف های قله الوند آب شوند، آن زمان آب تا دره مراد بیگ جاری می شود، بعد می توان گفت دقیقاً 42 سال می شود که عمو جلیل جاویدالاثر شده است.

عمویم در عملیات آزادسازی خرمشهر در حالی که زخمی است اسیر می شود، بعد هم به علت شدت جراحات در اردیبهشت ماه سال 1361 در بیمارستان نظامی بصره در سن 18 سالگی شهید می شود �