دیدار با شخص اول مملکت!

کجای دنیا رسم است که شخص اول مملکت زنگ بزند به آدم های معمولیِ همان مملکت و بگوید تشریف بیاورید خانه ام! می خواهم ببینمتان! به خدا این را هر کجا بگویید اول یک دست به شما می خندند، بعد دوباره هیستریک تر می خندند و آخر سر هم اصلا باورشان نمی شود و معلوم نیست چه لیچارهایی که بارتان نکنند! شخص اول مملکت را فقط باید از پشت شیشه های قطور تلویزیون دید.

شخص اول مملکت باید دور باشد و دست نیافتنی؛ این قدر که حتی فکرش را هم نکنید که یک روز با او چشم توی چشم شوید.

اما حالا چه شده؟ چه بلایی سر دنیا آمده که در این تکه اش، یعنی تهران، شخص اول مملکت جمهوری اسلامی ایران، در حسینیه ای با یک موکت نمدی آبی نیلی و سفید، و تاکید می کنم، نه با فرش های ابریشم دست بافت و نه حتی با چلچراغ های هزار و چند کیلویی، بلکه روی یک صندلی چوبی ساده، از مردم مملکت اش پذیرایی می کند؟!     با نوک پا دست می کشم روی این موکتِ خواستنی، همان که همیشه و به بلندای عمر انقلاب، خاص بود و ساده و حظ می برم.

اصلا قبول دارید سادگی لطف دیگری دارد؟ اینکه شبیه هیچ کس نباشید جز خودتان؟ اینجا هم همین جور است، ساده، شبیه هیچ کس جز خودش! و یکهو، محکم، به ستون کوبیده می شوم! کارت میهمان ویژه را از درد توی جیبم مچاله می کنم و دقیق می افتم پشت هفتمین ستون.