تهران شهر حساس به آب

بیشتر شهرهای ایران در مناطق جغرافیایی با محدودیت شدید منابع آبی واقع شده اند.

توسعه شهرها به دلایل گوناگون، سبب افزایش تقاضای آبی شده و نیاز به تأمین آب شهرها روز به روز بیشتر می شود.

تاکنون این افزایش تقاضا به دلیل تمرکز بر رویکرد تأمین آب، بیشتر از طریق راهکارهایی نظیر انتقال آب از منابع فراحوض ها و برداشت های بیش از حد از آبخوانها پاسخ داده شده است؛ که منجربه تخریب منابع آبی و کاهش ظرفیت تأمین شده است.

از این رو، مقابله با این بحران و سازگاری با کم آبی، نیازمند تحول بنیادین در سیاست توسعه شهری و مدیریت آب شهرهاست.

و این مهم جز از طریق تغییر ریل مدیریت آب از مدیریت عرضه به مدیریت تقاضا محقق نمی شود.

در این راستا برای حل این چالش، مشارکت تمامی سیاست گذاران و تصمیم گیران، شهروندان، رسانه ها، بخش خصوصی و نهادهای دولتی و غیردولتی مورد نیاز است.

برای حرکت به سمت رویکرد مدیریت مصرف در شهرها و تبدیل آن ها به عنوان شهری دارای پایداری آبی، باید بسترهای فنی، قانونی، اداری، سیاسی و اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی متناسب با رویکرد مدیریت تقاضا در شرایط محدودیت آبی فراهم شود.

بنابراین الگوی شهر حساس به آب به معنای جامعه ای که شهروندان آن، دانش و تمایل به انتخاب عاقلانه در مورد آب را داشته و فعالانه درگیر مسائل حوزه آب و حفاظت از آن می شو�