اسم رمز «قاف، الف، سین، میم» ما دختران صورتی پوش

خبرگزاری فارس؛ تبریز، کتایون حمیدی: این زخم های تکراری را از کجا می خوریم که در هر دفعه اش برمی گردیم و جز همدیگر کسی برای همدردی نداریم؟ 48 ساعت است که رخت عزا به قامت همه ایران پوشیده شده است، 48 ساعت است که قلم مان دارد از غم می نویسد، عکس هایمان رنگ سیاهی گرفته است، 48 ساعت است که اندوه تا شاهرگ حیاتی مان رسیده است و 48 ساعت است که فکر همه مان مانده به جمله احتمالا امیرعلی افضلی متولد 66 و پسر بچه ، 48 ساعت است که رنگ صورتی دیگر برای ما صورتی نیست، سیاهِ سیاه است و گوشواره های قلبی دیگر نماد عشق نیستند، بلکه نماد دختربچه کاپشن صورتی هستند که یا اسم اش زهرا ممتهن است و یا ریحانه سلطانی، آن هم دو ساله!  ما چند روزی است که غرق در غم و اندوهیم! راستش را بخواهید این قضیه از 4 سال پیش شروع شد که غم خیمه کرد، بر وجودمان! خوب بشو هم نیست؛ آخر نقش اول قصه مان رفت و ما ما ندیم تنها.

    حضور کودکان صورتی پوش تبریز به یاد شهیده ریحانه سلطانی نژاد دختر کرمانی با کاپشن صورتی با گشواره های قلبی در راهپیمایی    هیچ کسی نمی تواند نقش او را بازی کند او پایان همه بغض ها، دردها و رنج ها بود، او قاف الف سین میم ما بود.

  چهار سال است که حتی نمی توانیم اسم او را درست و حسابی به زبان بیاوریم، آخر معرکه می شود و غائله به پا می شود، آن هم جهانی.