فرهنگ مردم کوی و برزن در سیمای «شاه عباس و پینه دوز»

برخلاف تواریخ حکومتی و درباری، حکایت ها و داستان های عامیانه بازتاب دهنده گذشته و فرهنگ فرودستان هستند.

پُردورغ اند، اما راستینه هم دارن و سرشار از واقعیت های فرهنگی و تاریخی جامعه ما هستند که بارها به خواندن و درنگ نیازمندند.

- ایسنا/اصفهان برخلاف تواریخ حکومتی و درباری، حکایت ها و داستان های عامیانه بازتاب دهنده گذشته و فرهنگ فرودستان هستند.

پُردورغ اند، اما راستینه هم دارن و سرشار از واقعیت های فرهنگی و تاریخی جامعه ما هستند که بارها به خواندن و درنگ نیازمندند.

راست است که قصه های خوب آدم را بیدار می کنند، نه اینکه در خوابِ فراموشی و حماقت فرو ببرند.

پینه دوز و شاه عباس یکی از آن هزاران حکایت خواندنی در زبان قندبار و شیرین فارسی است؛ حکایتی عامیانه و خیال انگیز که در واقعیت ها و حقایق جامعه ایرانی ریشه دارد.

این داستان از نظر زمانی به دوره شاه عباس بزرگ صفوی بازمی گردد و از نظر مکانی در پایتخت ایران زمینِ آن قرون، یعنی نصف جهان پرقصه، سیر می کند.

محمدحسین پاپلی یزدی، راویِ شاهکار ماندگارِ شازده حمام ، این حکایت را به روایت مادربزرگِ مهربانش در کتابی به همین نام، یعنی پینه دوز و شاه عباس مکتوب کرده است.

این کتابِ جمع وجور که فقط 88 صفحه دارد، به کوشش انتشارات پاپلی و در سال 1391 شمسی به بازار نشر کشورمان آمده.