از این فیلم محبوب، دیگر کسی زنده نیست؛ « و حسرتی و دریغی »

او حالا یکی از همه رفتگان هامون است: عزت الله خان و عمو خسرو و جلال مقدم و حسین سرشار و این آخری داریوش مهرجویی که با وحیده محمدی فر، دیگر بازیگر فیلم رفتند و ما را با جادوی آن فیلم خاطره انگیز تنها گذاشتند.

- روز گذشته در هوای دلگیر و مات تهران زیر آوارِ سرفه های آلرژیک و طعم وارونگی خبر آمد بیتا فرهی درگذشت.

بی هوا، صدای سیلی هامون به گوشمان رسید.

یکی از ماندگارترین سکانس های تاریخ سینمای ایران.

بختش بلند بود.

ستاره بختش درخشان بود که یک شبه توانست ره صد ساله را برود.

با همان فیلم لعنتی.

با همان نقش لعنتی.

هامون زندگی های زیادی را زیر و رو کرد.

خیلی ها را عاشق کرد.

و دو نفر را به اوج آسمان برد: حمید هامون و مهشید.

زوجی که اگر در فیلم چندان آسوده و سعادتمند نبودند، باری در دنیای واقعی به خیلی چیزها رسیدند.

به چیزهایی که فکرش را هم نمی کردند.

  یکی خسرو شکیبایی بود که با همان تک نقش طلایی سوپراستار سینمای ایران شد و اگر خودش به خودش بد نمی کرد اگر اسیر عادت های شومش نبود، شاید هنوز هم می توانست در سینما و بیرون از آن آقایی کند اما عموخسرو زود رفت و همه را حسرت به دل گذاشت.

  نقش مقابل او بیتا فرهی اما، باهوش و خوددار بود.

حواسش جمع بود که آبرو و اعتبار جمع کرده را یک جا حرام نکند.