اراده این بانوی بسیجی کار ناتمام اشتغال یک شهر را تمام کرد

خبرگزاری فارس چهارمحال و بختیاری؛ نرجس سادات موسوی کوچه را تا انتها که رفتم گنبد و گلدسته های کوچک مسجد پیدا شد، از آن مسجدهای قدیمی که پر از صفا و صمیمیت است و آدم کیف می کند آنجا نماز بخواند، انگار که توی این مسجدها دعاهایت زودتر بالا می روند و مستجاب می شوند، کمی دور تا دور مسجد چرخیدم تا در ورودیش پیدایش کردم، یک درب کوچک با تابلویی سبز رنگ که رویش نوشته بود پایگاه بسیج حضرت مریم ناغان.

خواستم در بزنم که متوجه شدم در باز است و فقط روی هم گذاشته شده، چند باری به در زدم اما آن قدر صدای صحبت شنیده می شد که انگار کسی متوجه صدا نشده بود.

سرم را پایین انداختم و وارد شدم.

جلوی در کلی کفش بود و وقتی وارد شدم هر کسی به کاری مشغول بود، کلی خانم دور هم جمع شده بودند، یک عده گوشه پایگاه روی دار قالی نشسته بودند و آموزش می دیدند، عده ای آن طرف تر خیاطی می کردند، خلاصه که سر همه گرم بود.

کمی چشم چرخاندم و این پا و آن پا کردم خجالت می کشیدم سوال بپرسم، یک دفعه یکی از خانم ها سمتم آمد و با خوشرویی و لبخند بر لب سلام علیک کرد و خوش آمد گفت.

سلامش را بی جواب نگذاشتم، استرسم کمتر شده بود، اول عذرخواهی کردم که سرخود وارد شدم.

توی صورتم ریز شد و گفت اینجا خانه خودت است اجازه چیه؟ غریبی نکن.