رزمنده ای که نماز نمی خواند!

وقت اذان راست راست از جلوی صف نماز رد می شد و عین خیالش نبود.

کُفر همه را درآورده بود.

همه با چشم و ابرو به هم نشانش می دادند و حرص می خوردند.

مرتضی که هر وقت می دیدَش، دندان هایش را روی هم می سایید و با عصبانیت آستین سید جواد را می کشید: تو رو خدا نگاش کن.

پسره انگار نه انگار خدایی هست، پیغمبری هست، بابا لاکردار، قیامتی هست؛ صبحش شب میشه و یه سر به سجده نمی زنه!   سید جواد با اوقات تلخی زیر لب استغفرالهی گفت و شانه مرتضی را گرفت: تهمت نزن آقا مرتضی.

من و تو از کجا می دونیم نماز نمی خونه، ها؟ شاید این گوشه موشه ها می خونه که ریا نشه برادر!   علی جعبه مهمات را با هن و هن توی سنگر گذاشت و ابروهایش را توی هم انداخت: فیلم مون کردی سید؟ نماز واجب که ریا نداره.

پس اگه اینطوره، حاج آقا سماواتم باید نمازشو یواشکی بخونه نه به جماعت؛ که مثلا ریا نشه.

    سید لااله الاالله گفت و سوار موتورش شد.

مشدی طالب دنبالش دوید: وایسا آقا جان.

گلویی تازه کن و همان طور که شربت می ریخت به سمت علی و مرتضی چرخید: روایت هست که اگه حتی سه شبانه روز با یه نفر بودی و وقت نماز به اندازه دور زدن یه نخل ازش دور شدی نباید بهش تهمت تارک الصلاه بودن بزنید بابا جان.